دوره 1، شماره 1، 1402، صفحات 6 - 19

نویسندگان : ساجدی* ¹

چکیده :
مطالعات زیادی درباره رابطه امیدبه‌‌زندگی و اختلال روان‌‌تنی انجام شده‌‌اند، که نتایج متنوعی را گزارش می‌‌دهند. به‌طور کلی، امیدبهزندگی به‌عنوان یکی از عوامل مهم در بهبود سلامت روان، شناخته شده است. امیدبهزندگی بهمعنای اعتقاد به اینکه زندگی مفید و معنادار است و امکان دارد که در آینده بهبود یابد است. در برخی مطالعات، امیدبه‌زندگی با کاهش اختلالات روان‌‌تنی مرتبط شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه امیدبه‌زندگی و اختلال روان‌تنی در دختران و پسران شهر شیراز بود. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع هم‌بستگی بوده است. جامعه آماری در این تحقیق، جوانان 45-18ساله شهر شیراز بوده که به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و ۱۲۲ آزمودنی، به پرسش‌نامه‌ها به دو صورت کاغذی و مجازی پاسخ دادند. در این پژوهش؛ از پرسش‌نامه امید میلر و پرسش‌نامه شکایات روان‌تنی تاکاتا و ساکاتا استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه ۲۶ در دو سطح توصیفی و استنباطی تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج آزمون هم‌بستگی پیرسون، نشان داد که بین امیدبه‌زندگی و اختلال روان‌تنی، رابطه‌ معکوس و معناداری وجود دارد. امیدبه‌زندگی، می‌تواند به‌عنوان یک منبع انگیزش برای فرد عمل کند. وقتی کسی امیدبه‌زندگی داشته باشد، احساس خوبی راجع‌به آینده خود دارد و برای رسیدن به آرزوها و اهداف خود، تلاش می‌کند. این احساس خوب و انگیزه، می‌تواند بهبود عملکرد روانی و روان‌شناختی فرد را تسهیل کند. درصورتی‌که افراد زندگی را بی‌‌معنی بدانند و انگیزه کافی برای زندگی خود نداشته باشند، در عمکردهای اجتماعی خود دچار مشکل می‌‌شوند و سمپتوم‌‌های اختلال روان‌‌تنی ازجمله سردرد میگرن و زخم‌معده ظاهر می‌‌شوند که ریشه در ذهن فرد دارد و دلیل فیزیکی برای آنها پیدا نمی‌‌شود.

کلمات کلیدی :
امیدبه‌زندگی، اختلال روان‌تنی