چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میان بدریخت‌انگاری بدنی و انزوای اجتماعی در میان جوانان انجام شده است. بدریخت‌انگاری بدنی یکی از اختلالات شناختی-هیجانی است که با اشتغال ذهنی مفرط نسبت به ظاهر بدن، نارضایتی شدید و رفتارهای اجتنابی همراه است. از سوی دیگر، انزوای اجتماعی به‌عنوان یکی از پیامدهای روان‌شناختی این اختلال، نقش مهمی در کاهش کیفیت زندگی و سلامت روان افراد ایفا می‌کند. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دختران و پسران ۱۸ تا ۴۰ سال شهر شیراز در سال ۱۴۰۳ بود که از میان آنان، ۱۲۰ نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه ارزیابی فراشناخت بدشکلی بدن (ربیعی و همکاران، ۱۳۹۰) و پرسشنامه انزوای اجتماعی (چلپی و امیرکافی، ۱۳۸۳) بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که بین بدریخت‌انگاری بدنی و انزوای اجتماعی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. این بدان معناست که افرادی که سطح بالاتری از اشتغال ذهنی نسبت به ظاهر بدن خود دارند، بیشتر در معرض احساس تنهایی، گوشه‌گیری و کناره‌گیری از تعاملات اجتماعی قرار می‌گیرند. نتایج همچنین حاکی از آن بود که بدریخت‌انگاری بدنی می‌تواند به‌عنوان عاملی پیش‌بین در بروز انزوای اجتماعی عمل کند. در واقع، اشتغال ذهنی مکرر نسبت به نقص‌های ظاهری ادراک‌شده، با کاهش اعتماد به نفس اجتماعی، پرهیز از حضور در جمع و احساس طردشدگی همراه است. این یافته‌ها با نتایج برخی پژوهش‌های پیشین داخلی و خارجی نیز همسو بود و تأکیدی دوباره بر اهمیت بررسی ابعاد روان‌شناختی تصویر بدن در سلامت اجتماعی جوانان دارد. از نظر تحليلى، نتايج بيانگر آن است كه بدريخت انگاری بدنى مى تواند نقش پيش بينی کننده ای در بروز انزواى اجتماعى ايفا كند و زمينه طراحى مداخلات بيشگیرانه و ارتقاء سلامت روان را فراهم آورد.

واژگان کلیدی: بدریخت‌انگاری بدنی _انزوای اجتماعی